Złudzenia, nerwice i sonaty

Przy szumie zmywarki rozliczam siebie, bo nie wszystko przecież można wytłumaczyć nerwicą. Dlaczego nigdy nie czuję się dostatecznie zadowolona, dlaczego wciąż mam zastrzeżenia do swojego życia? Za dużo wydaję. Kompulsywne kupowanie to moja specjalność, wszystko jest mi potrzebne, ciągle czegoś chcę, codziennie czegoś innego. Wciąż nowe torebki, buty, ubrania, biżuteria, książki, które zalegają półki eleganckich regałów wenge, nieprzeczytane nawet do trzydziestej strony. Te szminki, wciąż nowe i nowe, te kolczyki, te zabawki dla dzieci, sprawiające radość przez kilkadziesiąt minut, aby nagle umrzeć śmiercią spowodowaną brakiem zainteresowania. Domagam się ciągłych dostaw przyjemności. Małym jogurtem albo niskokalorycznym deserem wynagradzam sobie ciężar poczucia nie do końca udanego życia. Martwi mnie to, że za dużo piję, a jednak perspektywa wieczoru bez wina wydaje się trudna do zaakceptowania.