Tymczasem

Na pierwszy rzut oka życie Monique wydaje się być spełnieniem marzeń i ambicji każdej kobiety w jej wieku. Wykształcenie zdobyła na zagranicznej uczelni, pracuje jako osobista stylistka i jest częstym gościem telewizyjnych programów. Jej codzienność nie pozbawiona jest jednak trosk tak przecież typowych i znanych jak zwykły kredyt. Monique często martwi się, że mimo największych wysiłków nie zdoła zarobić na spłatę kolejnej raty. Razi ją także wszechobecny fałsz i tymczasowość życia. "Osobiste stylizacje" oznaczają spełnianie zachcianek pozbawionych gustu żon biznesmenów." Tymczasem bohaterka wyrusza do Krakowa, gdzie korzystając z okazji odwiedza swego wuja Augusta. Zawdzięcza mu wiele. Niegdyś wuj pomógł jej stanąć na nogi i rozwinąć skrzydła. Czy kolejne spotkanie z nim także i tym razem zmieni coś w życiu Monique?

"Tymczasem" jest opowieścią o właściwie każdym z nas. O ludziach, ich nadziejach i późniejszych rozczarowaniach. Jest to przy tym refleksyjna historia o poszukiwaniu samego siebie i dojrzewaniu. Prawda, że nieco spóźnionym, ale jednak? Tymczasowość, prowizoryczność naszego życia zostają w tej książce bezlitośnie wyszydzone. Podobnie z resztą jak niestałość w uczuciach, kruchość relacji a nawet pasji i zainteresowań.

Możemy więc obserwować, jak z tą rzeczywistością radzi sobie Monique ? kobieta o cechach "wiecznej księżniczki", która rzucona zostaje na głębokie wody życia. Przy tym jest to opowieść, w której można się zakochać. Chwyta za serce, potrafi wzruszyć i wciągnąć.

Równie ważnym, niezwykłym atutem powieści jest jej język. Zresztą to niejako znak rozpoznawczy Izabeli Sowy, autorki słynącej z ostrego, lecz inteligentnego dowcipu. Bezlitośnie obnaża ona polską rzeczywistość, tak pełną przecież absurdów i zakłamania. "Tymczasem" to jak dotąd najnowsza powieść pisarki. Wydana w 2016 roku nakładem wydawnictwa Znak książka zdążyła zebrać już wiele pozytywnych opinii i recenzji. Bardzo przychylnie oceniły ją choćby Hanna Rydlewska, Patrycja Pustkowiak czy Beata Tyszkiewicz. To znakomity przykład tzw. "literatury środka" w najlepszym tego słowa znaczeniu. Powieść napisana lekko i swobodnie, bez silenia się na zbędną patetyczność. A przy tym pełna jest swoistego dla Izabeli Sowy humoru i odniesień do polskiej rzeczywistości. A rzeczywistość ta nie jest niestety zbyt różowa, choć ma pewien surrealistyczny urok. Czy można się wobec niej zbuntować? I czy warto? Może tak, jednak do tego potrzeba determinacji i hartu ducha. Monique buntuje się i warto uczynić to z pewnością wraz z nią!