Szwedzkie kalosze

Frederick Welin: sędziwy, emerytowany staruszek w wyniku pożaru stracił dobytek swojego całego życia. Kiedy dym zbudził go ze snu w środku nocy, było już za późno by ratować cenne i pamiątkowe przedmioty. Bohater by ratować własne życie, zabiera ze sobą jedynie parę kaloszy. Na miejscu pojawia się dziennikarka pracująca w lokalnej gazecie - Lisa Modin, która przeprowadza szybki wywiad z ocalałym siedemdziesięciolatkiem. Początkowo okoliczni sąsiedzi o wzniecenie ognia podejrzewają głównego bohatera, jednak podczas jego nieobecności zaczyna płonąć kolejne domostwo, na wyspie pojawia się także tajemnicza, zakapturzona postać. Frederick po wielu latach milczenia, nawiązuje kontakt ze swoją córką, która wpadła w poważne kłopoty. Louise większość życia spędziła w Paryżu nie utrzymując stosunków z ojcem. Bohater udaje się zatem do Francji, by pomóc rozwiązać jej problemy. Spotkanie po latach staje się dobrą okazją do wspólnych wspomnień z czasów młodości.

"Szwedzkie buty" to swobodna kontynuacja książki pt. "Włoskie buty", akcja powieści rozgrywa się osiem lat po wydarzeniach z poprzedniej części cyklu. To powieść niezwykle wzruszająca, historię przepełnia melancholijny klimat oraz nostalgia. Opowieść o starości, przemijaniu, osamotnieniu i śmierci podbiła serca tysięcy fanów na całym świecie. To książka, która skłania czytelnika do refleksji nad własnym życiem.

Henning Mankell - szwedzki pisarz, reżyser i dziennikarz, najbardziej znany z powieści kryminalnych z Kurtem Wallanderem w roli głównej, należą do nich między innymi: "Morderca bez twarzy" (1991), "Mężczyzna, który się uśmiechał" (1994), "Zapora" (1998) czy "Niespokojny człowiek" (2009). "Szwedzkie buty" to ostatni tytuł autora. Henning Mankell zmarł 5 października 2005 roku w Göteborgu.

"To książka o starzeniu się, relacjach międzyludzkich i o tym, co robimy z naszym życiem. Ale również o tym, co czyni człowieka człowiekiem, oraz o tym, czego nie wiemy o sobie nawzajem i o sobie samym" - ÖP

"Mankell potrafi przechodzić od szczegółu do ogółu, bez uderzania w banał. Zagubiony, marudny dziadyga jest przedstawiony w ciepły sposób, dodający mu człowieczeństwa" - Dagens Nyheter