Rzecznik prasowy w instytucji kościelnej. Teoria i praktyka

Kilkanaście lat temu stworzenie w strukturze instytucji kościelnej stanowiska rzecznika prasowego wydawało się być równoznaczne z marnotrawieniem sił i środków. Wśród spraw podejmowanych przez kurie diecezjalne, zgromadzenia zakonne, stowarzyszenia czy grupy, działające przy Kościele relacje z mediami stawiane były co najmniej na drugim (żeby nie powiedzieć trzecim czy czwartym miejscu). To, co kiedyś było zbyteczne, dziś staje się koniecznością. Kościół zrozumiał, że prowadząc swoją działalność nie może lekceważyć zasad, obowiązujących w świecie.
Stąd dziś niemal wszyscy polscy biskupi i przełożeni zakonni mianują wybrane osoby swoimi rzecznikami prasowymi. Już samo określenie tej funkcji może być mylące. Może bowiem sugerować, iż głównym zadaniem rzecznika jest troska o relację diecezji/zakonu z przedstawicielami środków społecznego przekazu. Tymczasem wyzwań, jakie stają przed nim jest znacznie więcej. O nich między innymi traktuje niniejsza pozycja, a dzięki temu, że wyszła spod pióra osób, które nie tylko od strony teoretycznej, ale przede wszystkim praktycznej znają kulisy pracy rzecznika instytucji kościelnej, pokazuje jak owym wyzwaniom stawić czoła. Przywoływane przykłady i sposoby rozwiązywania konkretnych casusów pomogą Czytelnikowi uczyć się na błędach popełnianych przez innych. Autorzy dzielą się chętnie wiedzą i doświadczeniem, a język publikacji sprawia, że stanowi ona swoistego rodzaju przewodnik po świecie rzecznika prasowego.