Rodzanice. Lipowo. Tom 10

<p>Twórczość Katarzyny Puzyńskiej porównywa jest do Agathy Christie i Camilli Lackberg. Brytyjska pisarka, znana z opisywania porywających intryg kryminalnych to wzór godny do naśladowania. Podobała mi się odpowiedź Agathy Christie na pytanie, skąd czerpie inspiracje dla swoich powieści. Pisarka odpowiedziała, że większość z nich wymyśla podczas zmywania naczyń, bo to najnudniejsza czynność, jaka do tej pory wymyśliła ludzkość. Coś w tym jest! Co zaś się tyczy porównań do Camili Lacberg, to szwedzka pisarka znana jest przede wszystkim z powieści kryminalnych. Czytelnicy doceniają rozbudowane, wielowątkowe tło obyczajowe powieści szwedzkiej autorki. Na rodzimym rynku kryminałów pełnymi garściami z twórczości obu wyżej wymienionych pisarek czerpie Katarzyna Puzynska. Polska pisarka, jak sama wspominała w wywiadach, postrzega łączenie jej nazwiska z uznanymi i cenionymi pisarkami jako szczególną nobilitację. Nie da się ukryć, że autorka „Rodzanic” lubi eksperymentować z gatunkiem i poszukuje własnej ścieżki na drodze do uprawiania kryminalnej twórczości. Nie może być inaczej, skoro Katarzyna Puzyńska w przeszłości realizowała swoje ambicje jako wykładowca akademicki. Dopiero z czasem postawiła na pisarstwo i jak się okazało, była to kapitalna decyzja. Tworzenie powieści sprawia jej radość i przynosi satysfakcje, choć jak zaznaczała wielokrotnie, to również ciężka i żmudna praca wymagająca ogromnych pokładów cierpliwości.<br><br>Na początku nieco symboliki. Powieść „Rodzanice” wydana nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazała się 29.01. 2019 roku. Tymczasem wydarzenia przedstawione w dziesiątej części serii o policjantach z Lipowa opisują sytuację, jaka miała miejsce dokładnie rok wcześniej. Pod koniec stycznia 2018 roku na niebie nad Pojezierzem Brodnickim według zapowiedzi, miał pojawić się krwawy Superksiężyc. Mieszkańcy Lipowa i okolic znają dobrze legendę o mrocznym wilkołaku, jednak podobnych baśni i podań o okolicznych jeziorach i lasach jest wiele. Początkowo nikt nie szukał związku &nbsp;pomiędzy legendą i morderstwami dokonanymi w okolicach Lipowa. Atmosfera w małej miejscowości gwałtownie ulega zmianie, kiedy w pobliżu wioski Radzanice funkcjonariusze policji odnajdują zwłoki martwej kobiety. Na imię jej było Michalina i dziewczyna była dobrze znana w okolicy Radzanic. Przed laty uprowadził ją jeden z okolicznych mieszkańców. Mężczyzna znęcał się nad dziewczyną i wykorzystywał ją seksualnie przez kilka lat. Młoda kobieta odzyskała wolność, nie znalazła jednak nigdy spokoju. Traumatyczne doświadczenia z przeszłości wracały do niej i nie pozwalały o sobie zapomnieć. Śledczy w związku z tym początkowo rozważają samobójstwo jako możliwą przyczynę zgonu. Czy słusznie? Sprawę komplikuje fakt, że Michalina odnaleziona na zamarzniętym jeziorze była przykryta kocem. Zupełnie jak gdyby spała... Okoliczne zwierzęta zdążyły poszarpać ciało denatki, zanim zostało ono odnalezione przez policyjnych techników. Samobójstwo, a może jednak udział osób trzecich? W tej sprawie nic nie wydaje się jasne od początku i choć Katarzyna Puzyńska lubi rzucać wyzwania czytelnikowi, tym razem przeszła samą siebie! Znakomita intryga kryminalna! W tle powieści „Rodzanice” pojawiają się prastare wierzenia, wilkołaki, mroczne legendy i mnóstwo niedopowiedzeń, kłamstw i mylenia tropów. I choć brzmi to, jak kryminalna adaptacja prozy Sapkowskiego, wierzcie, że mimo szalonych pomysłów na kolejne powieści, Katarzyna Puzyńska mocno stąpa po ziemi! Nie traci w oczach czytelników na wiarygodności. Umiejętność splatania ze sobą licznych wątków występujących w książce to mocny punkt twórczości polskiej pisarki! ? &nbsp;<br><br>A co u naszych ulubieńców? Tym razem o Weronice Nowakowskiej jakby mniej.... Szkoda, ponieważ szalenie lubię tę postać od pierwszej części serii, tj. „Motylka”, wydanego jeszcze w 2014 roku. Weronika przyjechała z Warszawy do Lipowa, gdzie rozwiodła się z mężem i pracowała jako psycholog. Okazało się, że w przeszłości była uwikłana w romans z Grzegorzem, a pojawienie się mężczyzny w Lipowie zmieniło wiele nie tylko w jej życiu, ale również jej ukochanego, czyli Daniela Podgórskiego. I to właśnie aspirant Podgórski wysuwa się na pierwszy plan w powieści „Rodzanice”. Nie jest sam, towarzyszy mu Emilia Strzałkowska oraz.... Komisarz Klementyna Kopp. Niespodziewane pojawienie się tej drugiej z kobiet, będącej skądinąd na emeryturze, wywołuje ogromne zamieszanie w lasach i jeziorach Lipowa. Tym bardziej że Pani Komisarz ledwo się pojawia, zaraz znika i... cień podejrzeń o morderstwa w Lipowie pada właśnie na nią! W tej sytuacji Daniel niejako wchodzi w role strażnika lipowskiego Texasu i rusza oczyścić dobre imię emerytowanej policjantki. Wkrótce Podgórski sam staje się podejrzanym w sprawie kolejnych morderstw, a jego zachowanie wydaje się wskazywać na to, że coś lub kogoś ukrywa. Jedno jest pewne: Daniel Podgórski nie boi się wilkołaka!&nbsp;<br><br>Uwielbiam twórczość Katarzyny Puzyńskiej. Polska pisarka tworzy rozbudowane powieści z gatunku „guilty pleasure”. Idealne na odmóżdżenie po ciężkim dniu. Nawet jednak w tej kategorii książek czytelnicy szukają rzetelnego researchu, ciekawych osobowości i mrocznych kryminalnych zagadek! To wszystko i nawet więcej oferuje polska pisarka w historii kryminalnej o policjantach z Lipowa. Mnogość wątków obyczajowych oraz wnikliwe portrety psychologiczne sprawiają, że trudno oderwać się od powieści „Rodzanice”. Dziesiąta i wcale nie ostatnia część rozbudziła mój apetyt na kolejne powieści polskiej autorki ?. &nbsp;</p>

<p>Wczoraj skończyłam czytać, powieść Katarzyny Puzyńskiej pod tytułem „Rodzanice”. Jakie emocje towarzyszył mi nad lekturą dziesiątej części o policjantach z Lipowa? Ciekawość, niepokój, strach, chęć ucieczki... a do tego spoglądanie ukradkiem na niebo późnymi wieczorami. Katarzyna Puzyńska znana jest z tego, że zazwyczaj kreśli w swojej twórczości dwie linie czasowe. Przeszłości przeplata się z teraźniejszością, dawne wierzenia i mity słowiańskie wracają wraz z pełnią księżyca, a lokalni policjanci uwijają się jak w ukropie, mimo że tłem powieści „Rodzanice” są ostatnie dni stycznia. Daniel Podgórski i Emilia Strzałkowska znów łączą siły. Uwielbiam ten duet! Tym razem szukają nie tylko sprawcy okrutnych morderstw, ale również... zaginionej Komisarz Klementyny Kopp. Gdzie podziała się szalona emerytka w skórze i glanach? &nbsp;<br><br>Jak to bywa w książkach Katarzyny Puzyńskiej, trup ściele się gęsto i nie wiadomo do końca, z której szafy tym razem wypadnie. W okolicach Pojezierza Brodnickiego ginie pewna dziennikarka, która w przeszłości badała sprawę listu o mocno enigmatycznej treści. To jednak niewspomniana wyżej żurnalistka stała się najważniejszym trupem w kolejnej, jubileuszowej części polskiej autorki. Jako że są to ostatnie dni stycznia, w Lipowie i okolicach zamarzają jeziora. Na jednym z nich, znajdującym się nieopodal tytułowych „Rodzanic”, odnaleziono ciało zamordowanej Michaliny. Młoda dziewczyna sporo przeszła w życiu. Michalina jako mała dziewczynka została porwana przez jednego z okolicznych mieszkańców. Przetrzymywana wbrew swojej woli i regularnie gwałcona, po wielu latach znalazła w końcu sposób na ucieczkę. Można się tylko domyślać, że życie z takimi doświadczeniami w małej społeczności to ogromne ryzyko niepowodzenia w prostowaniu trudnych spraw w głowie. Być może z uwagi na ten fakt, Katarzyna Puzyńska uczyniła Michalinę główną, choć jednocześnie martwą bohaterką całej kryminalnej historii. Okolicznosi odnalezienia ciała nie pozwala jednoznacznie wskazać na przyczynę zgonu. Samobójstwo wydaje się prawdopodobne, jednak poszarpany fragmenty ciała kobiety sugeruje udział osób trzecich. Potencjalny sprawca przykrył zwłoki Michaliny kocem i pozostawił je na środki jeziora. Sprawa jakich wiele w Lipowie i okolicach? Nie tym razem! Mieszkańcy Rodzanic zwracają uwagę, że przerażające znalezisko na tafli zamarznięto jeziora, niebezpiecznie łączy się z pewną legendą, sięgająca jeszcze prastarych, słowiańskich czasów. Według podań przekazywanych z pokolenia na pokolenie, w okolicy grasuje wilkołak, a jego aktywność zbiega się w czasie z pojawieniem się krwawego księżyca podczas styczniowych nocy. Tego samego, który spodziewany jest niebie w ostatnich dniach stycznia nad Lipowem. Brzmi interesująco? Zdecydowanie tak! Katarzyna Puzyńska po raz kolejny przedstawia skomplikowaną siec kłamstw i podrzeń, zupełnie jak by wrzuciła do Thermomixa ulubione gatunki i upiekła z nich ulubione ciasto. W tym cieście znajdziecie sporo rodzynek: kryminalna historia wciąga bez reszty, osobowości bohaterów budzą refleksje, a poszczególne wątki zostały przemyślanie i udanie spięte klamrą pod koniec książki w jej finałowych rozstrzygnięciach. Fani kryminałów będą zachwyceni, zwłaszcza że styczeń już za nami i nie ma co się bać ?.<br><br>Wato, dodać, że „Rodzanice” to nie tylko dobry kryminał. To przede wszystkim intrygująca opowieść o ludziach, którzy sporo już w życiu przeszli, a mimo to, każdego dnia toczą nową walkę o siebie i innych. Brzmi idealistycznie? W Lipowie i okolicach każdy ma coś do ukrycia. Jedni ukrywają, co robili w nocy, inni udają, że o tym nie wiedza za dnia. &nbsp;Łatwo wpaść w pułapki zastawione przez autorkę, zwłaszcza jeśli wcześniej nie mieliście do czynienia z sagą o policjantach z Lipowa. Książkę „Rodzanice” podobnie jak inne części z tej serii można czytać w dowolnej kolejności. Tym z was, którzy zrobią to po raz pierwszy, szczerze zazdroszczę!&nbsp;</p>