Pan Wołodyjowski. Część 1. Wielka kolekcja dzieł Henryka Sienkiewicza. Tom 7

Na początek mega spoiler! Pan Wołodyjowski to książka, która z powodzeniem zawładnęła moja wyobraźnią w ciepłe, wiosenne wieczory – ukończyłem tym samym cała trylogię i pragnę się z wami podzielić moimi wrażeniami! Sienkiewicz jest na tyle kreatywny, że rzadko kiedy uda ci się drogi czytelniku przewidzieć kolejne zwroty akcji, te bowiem pojawiają się nader często, a wszystko to w ponad tysiącstronicowej lekturze! Nawet jeśli wiesz, co się za chwile wydarzy, szczegóły mogą nie być takie, jakich się spodziewałeś, to właśnie cecha charakterystyczna wielkich pisarzy – zaskakują czytelnika nawet gdy ten dobrze zna twórczość autora. Kobieta-wojownik to szalenie potrzebna odskocznia od mdlejących, zapłakanych kobiet-matek, jakimi są wszystkie inne kobiety w tej serii. Innym przykładem nieoczekiwanego, ale słusznie występującego punktu fabularnego tej powieści jest pojawienie się wielkiego wojownika, który oszalał z powodu przemocy i wojny, popadł w obłęd i jest przy tym niezwykle przekonywujący i wiarygodny. <br> <br> Pan Michał Wołodyjowski jest ostatnią częścią trylogii Henryka Sienkiewicza, Ogólnie rzecz biorąc, podobała mi się ta trylogia i polecam ją tym z was, którzy są gotowi wziąć na siebie kilka tysięcy stron jednej, opasłej historii, gdy całość opisana jest stylu antycznym, pełnym archaizmów i nawiązań do odległej przeszłości. To jak podróż w czasie! <br> <br> Każda książka należąca do Trylogii Sienkiewicza to w istocie romans na wysokim poziomie, z licznymi potyczkami na szable i wojną Rzeczypospolitej z Turkami w tle. Pan Michał jest o wiele bardziej romansem pomiędzy damami z wyższych sfer a szlachetnie urodzonymi wojownikami. Cała pierwsza połowa Pana Michała Wołodyjowskiego jest poświęcona….. rozterkom sercowym. Starzejący się już Zagłoba, niekiedy będący okropnym pijakiem i bawidamkiem, stanowi tu interesującą odskocznie ze swoim absolutnie fascynującym, rubasznym i figlarnym sposobie bycia. <br> <br> Pan Michał to tytułowy bohater tej powieści, zwany też małym rycerzem i najznakomitszym szermierzem polskiego pospolitego ruszenia! Brzmi dumnie, co Jest on z pewnością centralną postacią ostatniego tomu całej Trylogii. Znaczna część książki koncentruje się na młodej damie, Pani Basi, zwanej często na kartach książki „Hajdukiem”. Jej postać jest bardzo nietradycyjna w kontekście panującego ówcześnie patriarchatu - na jakiś czas przed rozpoczęciem powieści zabiła marudera strzelając do…. kaczki. Pomijając moralny i niepoprawnie polityczny kontekst takich działań, Pani Basia jest w istocie szalenie zdolną szermierką, do tego stopnia, że będzie brała lekcje od małego rycerza, pana Michała! Ze wszystkich kobiet w tych trzech powieściach, to właśnie ona będzie najsilniejsza i najbardziej zdolna do zadbania o samą siebie – interesujący pomysł w głowie Sienkiewicza, wlewający jak mniemam spore pokłady wiary w serca młodych Polek w obliczu trudnych czasów jakie przyświecały autorowi w tworzeniu Trylogii. <br> <br> <br> Niemal dokładnie w połowie "Pana Michała Wołodyjowskiego" akcja powieści opuszcza , mówiąc metaforycznie, ciepły i przytulny salon bezpiecznego domostwa i przenosi się do odległej, naprędce zbudowanej placówki wojskowej na dalekich kresach wschodnich odległej Rusi Kijowskiej. Zostaniemy poinformowani przez autora, że tej zimy kończy się krótki okres względnego pokoju po wypędzeniu Szwedów, o którym mowa w II tomie Trylogii. Nadejdzie nowa wojna, która przeniesie czytelnika na dzikie ukraińskie pustkowia bezkresnych stepów. Ta wojna połączy Kozaków i Tatarów w masowej inwazji dokonanej na ziemie polskie, a powodów tego stanu rzeczy oczywiście należy szukać przed laty, gdy polscy panowie wyzyskiwali bez krzty oporu kozacką, drobną szlachtę. Pomimo spójnych i dokładnych informacji wywiadowczych z dalekich krańców Rzeczypospolitej, granica nie otrzymuje potrzebnych posiłków, a jej przekroczenie przez kozaków i tatarów zwiastuje kolejne lata wojennej zawieruchy. <br> <br> Podobnie jak w poprzedniej powieści, Sienkiewicz pisze bardzo bogate i pełne szczegółów historie, a jego plastyczny sposób prowadzenia narracji działa zjawiskowo na wyobraźnie czytelnika. Wróg jest zły, ale wierny własnym przekonaniom i systemom wartości, Sienkiewicz oddaje w tym zakresie kozakom sprawiedliwość. Działania wojenne są brutalne, obie strony są gotowe do palenia i rzezi na ludności cywilnej, byle tylko nie dopuścić zbliżającego się wroga do korzystania z dobrodziejstw pełnych magazynów ze zbożem, tak pożądanego dobra w dobie braku lodówek :D <br> <br> W trzeciej części książki głównym czynnikiem napędzającym fabułę jest zbliżający się wybór nowego króla. Zagłoba zostaje wciągnięty w intrygę na szczytach władzy, będzie musiał dokonać ważnych wyborów oraz opowiedzieć się po jednej ze stron, gdy nadejdzie czas aby wybrać polskiego króla. Co prawda nie dowiadujemy się na kartach samej książki, kto zostanie wybrany na polski tron , co oznacza, że nie dowiadujemy się również, że nowy polski król nie jest, jak wynika z historii, zbyt wspaniały, na pewno niegodny wyprowadzenia kraju z co raz większego marazmu po atakach Szwedów z północy i kozaków oraz Tatarów z południa…. Ostatecznie styl narracji może wydawać się zbyt rozbudowany, zbyt szczegółowy, zbyt dworski, zbytnio przesiąknięty wysokim romantyzmem i zbyt wypełniony nieistotnymi informacjami. I jeszcze mała dygresja: wiele mówi się o tym, że młoda Hajduczka uczy sztuki posługiwania się mieczem od "najlepszego szermierza w całej Polsce". Nigdy jednak nie zobaczymy, aby użyła tej umiejętności w walce…. Szkoda!

Pan Wołodyjowski to ostatnia część trylogii Henryka Sienkiewicza o Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVII wieku. Pierwsza książka, Ogniem i mieczem, traktowała o buncie Chmielnickiego na Ukrainie. Druga powieść, Potop, która znajduje się na mojej liście lektur, dotyczy wojen ze Szwecją i Rosją. <br> <br> W tej powieści ponownie poznajemy rycerzy Michała Wołodyjowskiego, Podpięte czy też Zagłobę, bohaterów Ogniem i mieczem. Pan Michał ma złamane serce po śmierci narzeczonej i udaje się do klasztoru gdzie jak liczy, znajdzie spokój i wytchnienie. Zagłoba podstępem nakłania go do wyjazdu i odnowienia ślubu żołnierskiego, by kolejno udać się na zbliżającą się wielką wojnę. Pierwsza część powieści opowiada o romantycznych perypetiach głównych bohaterów w czasie sejmu i elekcji króla Wiśniowieckiego. Fabuła ma liczne, pełne humoru zwroty akcji, a podkreślają je dowcipne wypowiedzi Pana Zagłoby.<br> <br> W drugiej części Michał wraz z młodą żoną Baią przebywa na placówce wojskowej w okolicach Dniestru. Tam przygotowuje się do nadchodzącej wojny z Turkami i Tatarami. W tej części opisano jego młode małżeństwo, walkę z bandami tatarskimi i zdradę, jakiej padł ofiarą z najmniej spodziewanego kierunku. Punktem kulminacyjnym powieści jest bohaterska obrona Kamieńca przed wojskami osmańskimi! <br> <br> Powieść wyróżnia się niezwykle barwnym przedstawieniem panoramy XVII-wiecznej Polski, a zwłaszcza jej dzikich ziem na wschodzie Ukrainy. Szczególnie wspaniale Sienkiewicz opisuje wojska osmańskie, wywodzące się z całego ówczesnego świata muzułmańskiego, rosnącego imperium. Sienkiewicz tworzy ciekawe postacie, kierujące się wiarą, honorem, miłością do ojczyzny i rodziny. Losy tych postaci nie są szczęśliwe, a większość z nich ponosi wielkie trudy i poświęcenia, a często nawet śmierć na drodze do wyzwolenia ojczyzny od widma najazdu dzikich hord ze wschodu. Czytelnik znajdzie w "Panu Wołodyjowskim" świat, w którym terror i sadyzm walczą ze szlachetnymi motywacjami, o których mowa powyżej, a sam Sienkiewicz skutecznie poszukuje złotego środka, miedzy szaloną akcją, a romansem na stepach Ukrainy. Niektórzy czytelnicy mogą uznać podobne sentymenty za zbyt staroświeckie w dzisiejszym postmodernistycznym świecie, jest jednak cos pięknego w ludziach, którzy odnajdują miłość w środku wojny, gdy chaos i śmierć unoszą się w powietrzu i nie widać nadziei na lepsze jutro. Może dla nas wszystkich, współcześnie żyjących to lekcja, jaką warto odrobić aby przypomnieć sobie co w życiu jest naprawdę ważne?

Na początek mega spoiler! Pan Wołodyjowski to książka, która z powodzeniem zawładnęła moja wyobraźnią w ciepłe, wiosenne wieczory – ukończyłem tym samym cała trylogię i pragnę się z wami podzielić moimi wrażeniami! Sienkiewicz jest na tyle kreatywny, że rzadko kiedy uda ci się drogi czytelniku przewidzieć kolejne zwroty akcji, te bowiem pojawiają się nader często, a wszystko to w ponad tysiącstronicowej lekturze! Nawet jeśli wiesz, co się za chwile wydarzy, szczegóły mogą nie być takie, jakich się spodziewałeś, to właśnie cecha charakterystyczna wielkich pisarzy – zaskakują czytelnika nawet gdy ten dobrze zna twórczość autora. Kobieta-wojownik to szalenie potrzebna odskocznia od mdlejących, zapłakanych kobiet-matek, jakimi są wszystkie inne kobiety w tej serii. Innym przykładem nieoczekiwanego, ale słusznie występującego punktu fabularnego tej powieści jest pojawienie się wielkiego wojownika, który oszalał z powodu przemocy i wojny, popadł w obłęd i jest przy tym niezwykle przekonywujący i wiarygodny. <br> <br> Pan Michał Wołodyjowski jest ostatnią częścią trylogii Henryka Sienkiewicza, Ogólnie rzecz biorąc, podobała mi się ta trylogia i polecam ją tym z was, którzy są gotowi wziąć na siebie kilka tysięcy stron jednej, opasłej historii, gdy całość opisana jest stylu antycznym, pełnym archaizmów i nawiązań do odległej przeszłości. To jak podróż w czasie! <br> <br> Każda książka należąca do Trylogii Sienkiewicza to w istocie romans na wysokim poziomie, z licznymi potyczkami na szable i wojną Rzeczypospolitej z Turkami w tle. Pan Michał jest o wiele bardziej romansem pomiędzy damami z wyższych sfer a szlachetnie urodzonymi wojownikami. Cała pierwsza połowa Pana Michała Wołodyjowskiego jest poświęcona….. rozterkom sercowym. Starzejący się już Zagłoba, niekiedy będący okropnym pijakiem i bawidamkiem, stanowi tu interesującą odskocznie ze swoim absolutnie fascynującym, rubasznym i figlarnym sposobie bycia. <br> <br> Pan Michał to tytułowy bohater tej powieści, zwany też małym rycerzem i najznakomitszym szermierzem polskiego pospolitego ruszenia! Brzmi dumnie, co Jest on z pewnością centralną postacią ostatniego tomu całej Trylogii. Znaczna część książki koncentruje się na młodej damie, Pani Basi, zwanej często na kartach książki „Hajdukiem”. Jej postać jest bardzo nietradycyjna w kontekście panującego ówcześnie patriarchatu - na jakiś czas przed rozpoczęciem powieści zabiła marudera strzelając do…. kaczki. Pomijając moralny i niepoprawnie polityczny kontekst takich działań, Pani Basia jest w istocie szalenie zdolną szermierką, do tego stopnia, że będzie brała lekcje od małego rycerza, pana Michała! Ze wszystkich kobiet w tych trzech powieściach, to właśnie ona będzie najsilniejsza i najbardziej zdolna do zadbania o samą siebie – interesujący pomysł w głowie Sienkiewicza, wlewający jak mniemam spore pokłady wiary w serca młodych Polek w obliczu trudnych czasów jakie przyświecały autorowi w tworzeniu Trylogii. <br> <br> <br> Niemal dokładnie w połowie "Pana Michała Wołodyjowskiego" akcja powieści opuszcza , mówiąc metaforycznie, ciepły i przytulny salon bezpiecznego domostwa i przenosi się do odległej, naprędce zbudowanej placówki wojskowej na dalekich kresach wschodnich odległej Rusi Kijowskiej. Zostaniemy poinformowani przez autora, że tej zimy kończy się krótki okres względnego pokoju po wypędzeniu Szwedów, o którym mowa w II tomie Trylogii. Nadejdzie nowa wojna, która przeniesie czytelnika na dzikie ukraińskie pustkowia bezkresnych stepów. Ta wojna połączy Kozaków i Tatarów w masowej inwazji dokonanej na ziemie polskie, a powodów tego stanu rzeczy oczywiście należy szukać przed laty, gdy polscy panowie wyzyskiwali bez krzty oporu kozacką, drobną szlachtę. Pomimo spójnych i dokładnych informacji wywiadowczych z dalekich krańców Rzeczypospolitej, granica nie otrzymuje potrzebnych posiłków, a jej przekroczenie przez kozaków i tatarów zwiastuje kolejne lata wojennej zawieruchy. <br> <br> Podobnie jak w poprzedniej powieści, Sienkiewicz pisze bardzo bogate i pełne szczegółów historie, a jego plastyczny sposób prowadzenia narracji działa zjawiskowo na wyobraźnie czytelnika. Wróg jest zły, ale wierny własnym przekonaniom i systemom wartości, Sienkiewicz oddaje w tym zakresie kozakom sprawiedliwość. Działania wojenne są brutalne, obie strony są gotowe do palenia i rzezi na ludności cywilnej, byle tylko nie dopuścić zbliżającego się wroga do korzystania z dobrodziejstw pełnych magazynów ze zbożem, tak pożądanego dobra w dobie braku lodówek :D <br> <br> W trzeciej części książki głównym czynnikiem napędzającym fabułę jest zbliżający się wybór nowego króla. Zagłoba zostaje wciągnięty w intrygę na szczytach władzy, będzie musiał dokonać ważnych wyborów oraz opowiedzieć się po jednej ze stron, gdy nadejdzie czas aby wybrać polskiego króla. Co prawda nie dowiadujemy się na kartach samej książki, kto zostanie wybrany na polski tron , co oznacza, że nie dowiadujemy się również, że nowy polski król nie jest, jak wynika z historii, zbyt wspaniały, na pewno niegodny wyprowadzenia kraju z co raz większego marazmu po atakach Szwedów z północy i kozaków oraz Tatarów z południa…. Ostatecznie styl narracji może wydawać się zbyt rozbudowany, zbyt szczegółowy, zbyt dworski, zbytnio przesiąknięty wysokim romantyzmem i zbyt wypełniony nieistotnymi informacjami. I jeszcze mała dygresja: wiele mówi się o tym, że młoda Hajduczka uczy sztuki posługiwania się mieczem od "najlepszego szermierza w całej Polsce". Nigdy jednak nie zobaczymy, aby użyła tej umiejętności w walce…. Szkoda!

Pan Wołodyjowski to ostatnia część trylogii Henryka Sienkiewicza o Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVII wieku. Pierwsza książka, Ogniem i mieczem, traktowała o buncie Chmielnickiego na Ukrainie. Druga powieść, Potop, która znajduje się na mojej liście lektur, dotyczy wojen ze Szwecją i Rosją. <br> <br> W tej powieści ponownie poznajemy rycerzy Michała Wołodyjowskiego, Podpięte czy też Zagłobę, bohaterów Ogniem i mieczem. Pan Michał ma złamane serce po śmierci narzeczonej i udaje się do klasztoru gdzie jak liczy, znajdzie spokój i wytchnienie. Zagłoba podstępem nakłania go do wyjazdu i odnowienia ślubu żołnierskiego, by kolejno udać się na zbliżającą się wielką wojnę. Pierwsza część powieści opowiada o romantycznych perypetiach głównych bohaterów w czasie sejmu i elekcji króla Wiśniowieckiego. Fabuła ma liczne, pełne humoru zwroty akcji, a podkreślają je dowcipne wypowiedzi Pana Zagłoby.<br> <br> W drugiej części Michał wraz z młodą żoną Baią przebywa na placówce wojskowej w okolicach Dniestru. Tam przygotowuje się do nadchodzącej wojny z Turkami i Tatarami. W tej części opisano jego młode małżeństwo, walkę z bandami tatarskimi i zdradę, jakiej padł ofiarą z najmniej spodziewanego kierunku. Punktem kulminacyjnym powieści jest bohaterska obrona Kamieńca przed wojskami osmańskimi! <br> <br> Powieść wyróżnia się niezwykle barwnym przedstawieniem panoramy XVII-wiecznej Polski, a zwłaszcza jej dzikich ziem na wschodzie Ukrainy. Szczególnie wspaniale Sienkiewicz opisuje wojska osmańskie, wywodzące się z całego ówczesnego świata muzułmańskiego, rosnącego imperium. Sienkiewicz tworzy ciekawe postacie, kierujące się wiarą, honorem, miłością do ojczyzny i rodziny. Losy tych postaci nie są szczęśliwe, a większość z nich ponosi wielkie trudy i poświęcenia, a często nawet śmierć na drodze do wyzwolenia ojczyzny od widma najazdu dzikich hord ze wschodu. Czytelnik znajdzie w "Panu Wołodyjowskim" świat, w którym terror i sadyzm walczą ze szlachetnymi motywacjami, o których mowa powyżej, a sam Sienkiewicz skutecznie poszukuje złotego środka, miedzy szaloną akcją, a romansem na stepach Ukrainy. Niektórzy czytelnicy mogą uznać podobne sentymenty za zbyt staroświeckie w dzisiejszym postmodernistycznym świecie, jest jednak cos pięknego w ludziach, którzy odnajdują miłość w środku wojny, gdy chaos i śmierć unoszą się w powietrzu i nie widać nadziei na lepsze jutro. Może dla nas wszystkich, współcześnie żyjących to lekcja, jaką warto odrobić aby przypomnieć sobie co w życiu jest naprawdę ważne?