Pieśń Lodu i Ognia. Niebezpieczne kobiety

Książka wydana pod egidą George'a R.R. Martina i Gardnera Dozois opowiada o niebezpiecznych kobietach. Są wśród nich wojowniczki, przemierzające otchłanie

kosmosu kobiety obcych ras, superbohaterki, weteranki wojenne, czarodziejki i buntowniczki, zabójczynie i królowe. Książka składa się wyłącznie z premierowych

utworów i stanowi bogaty przekrój najpopularniejszych obecnie gatunków. Sam George R.R. Martin napisał minipowieść Księżniczka i królowa opowiadającą o Tańcu Smoków,

krwawej wojnie domowej, która rozdarła Westeros dwieście lat przed wydarzeniami opisywanymi w Grze o tron.

W tomie między innymi: Joe Abercrombie, Brandon Sanderson, Sharon Kay Penman, Jim Butcher, Diana Gabaldon, Carrie Vaughn, Sherrilyn Kenyon.

FEMME FATALE W ŚWIECIE FANTASTYKI!

Fragment książki "Niebezpieczne kobiety"

Wstęp

W literaturze popularnej zawsze trwał spór o to, jak bardzo niebezpieczne są kobiety.

W świecie rzeczywistym rzecz jasna tę kwestię dawno już rozstrzygnięto. Nawet jeśli Amazonki są mitem (a nawet gdyby nim nie były, z pewnością nie ucinałyby sobie piersi, by lepiej strzelać z łuku), inspiracją do tej legendy były straszliwe scytyjskie wojowniczki, które z całą pewnością istniały naprawdę. Gladiatorki walczyły na śmierć i życie z innymi kobietami — a czasami również z mężczyznami — na arenach starożytnego Rzymu. Kobiety zajmowały się piractwem, jak Anne Bonny i Mary Read, a nawet były samurajami. Podczas drugiej wojny światowej służyły w rosyjskich oddziałach frontowych, budząc lęk swą gwałtownością, a obecnie służą w armii izraelskiej. W Stanach Zjednoczonych do roku 2013 oficjalnie nie mogły uczestniczyć w walce, ale wiele odważnych kobiet i tak oddało życie w Iranie oraz w Afganistanie, ponieważ kule i miny przeciwpiechotne nie dbają o oficjalny status. Kobiety służące w amerykańskim ochotniczym korpusie WASP podczas drugiej wojny światowej również oficjalnie zaliczały się do personelu cywilnego (choć i tak wiele z nich zginęło podczas wykonywania obowiązków), ale Rosjanki pilotowały myśliwce i niekiedy zostawały asami. Jednej z nich zaliczono dwanaście zestrzeleń. Królowa Boudika z plemienia Icenów dowodziła jednym z najgroźniejszych buntów przeciwko rzymskiej władzy i niemalże udało się jej przegnać Rzymian z Brytanii, a młoda francuska wieśniaczka prowadziła armie przeciwko Anglikom z takim powodzeniem, że przeszła do historii jako Joanna d’Arc.

Po ciemnej stronie mamy „rozbójniczki”, takie jak Mary Frith i lady Katherine Ferrers czy Pearl Hart (ostatnia osoba, która napad ła na dyliżans); osławione trucicielki, takie jak Agrypina czy Katarzyna Medycejska, nowoczesne przestępczynie, na przykład Ma Barker i Bonnie Parker, a nawet seryjne morderczynie, jak Aileen Wuornos. Elżbieta Batory ponoć kąpała się w krwi dziewic, a nawet jeśli prawdziwość tej opowieści się podważa, nie ma wątpliwości, że torturowała i zabiła dziesiątki, być może setki dzieci. Angielska królowa Maria I spaliła na stosie setki protestantów, a królowa Elżbieta w odpowiedzi straciła wielu katolików. Szalona królowa Madagaskaru Ranavalona skazała na śmierć tak wielu ludzi, że podczas jej panowania liczba ludności wyspy spadła o jedną trzecią; nakazywała stracić nawet tych, którzy się jej przyśnili.

Literatura popularna zawsze jednak miała schizofreniczne podejście do kwestii niebezpiecznych kobiet. W fantastyce naukowej z lat trzydziestych, czterdziestych i pięćdziesiątych kobiety, jeśli w ogóle się pojawiały, były z reguły ograniczone do roli pięknej córki naukowca, która mogła krzyczeć podczas scen walki, ale poza tym nie robiła wiele, pomijając padanie z podziwem w objęcia zwycięskiego bohatera. Legiony kobiet mdlały bezradnie, czekając, aż dzielny bohater o kwadratowej szczęce uratuje ich przed wszystkim, od smoka aż po któregoś z przerażających kosmitów, którzy na okładkach pulpowych magazynów SF zawsze uprowadzali je w nieprawdopodobnych celach, od romantycznych aż po kulinarne. Szarpiące się bezradnie kobiety przywiązywano do torów kolejowych i mogły jedynie piszczeć w nadziei, że bohater na czas przybędzie z odsieczą.

Niemniej opisywano też wojowniczki — takie jak Dejah Thoris i Thuvia Edgara Rice’a Burroughsa — które były równie groźne w walce jak John Carter i jego towarzysze; poszukiwaczki przygód, jak Jirel z Joiry, C.L. Moore, przedzierały się z bronią w ręku przez strony „Weird Tales” (torując drogę dla późniejszych bohaterek, takich jak Alyx Joanny Russ); James H. Schmitz wysyłał agentki z Vegi, takie jak babcia Wannatel i nieustraszone nastolatki, jak Telzey Amberdon i Trigger Argee, do walki ze złowrogimi niebezpieczeństwami i potworami kosmicznych szlaków; natomiast niebezpieczne kobiety Roberta A. Heinleina potrafiły dowodzić gwiazdolotami albo zabijać wrogów w walce wręcz. Sprytna i tajemnicza Irene Adler stworzona przez Arthura Conan Doyle’a była jedną z nielicznych osób, którym kiedykolwiek udało się przechytrzyć Sherlocka Holmesa. Zapewne stała się też inspiracją dla legionów podstępnych, niebezpiecznych, sprytnych i uwodzicielskich femme fatale, które występowały w książkach Dashiella Hammetta i Jamesa M. Caina, a potem zaczęły się pojawiać w dziesiątkach filmów noir. Do dziś można je zobaczyć w kinie i w telewizji. Późniejsze telewizyjne bohaterki, takie jak Buffy postrach wampirów czy Xena wojownicza księżniczka, potwierdziły, że kobiety mogą być wystarczająco groźne, by walczyć z hordami nadnaturalnych potworów, i stały się też inspiracją do powstania nowego gatunku znanego jako romans paranormalny. Podobnie jak antologia Warriors, także Niebezpieczne kobiety zawierają opowiadania z różnych gatunków. Zwróciliśmy się do autorów science fiction, fantasy, kryminałów, powieści historycznych, horrorów i romansów paranormalnych, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, z prośbą, by napisali coś o „niebezpiecznych kobietach”. Odpowiedzieli nam niektórzy z najlepszych obecnie autorów — od najstarszych do najmłodszych — jak Diana Gabaldon, Jim Butcher, Sharon Kay Penman, Joe Abercrombie, Carrie Vaughn, Joe R. Lansdale, Lawrence Block, Cecelia Holland, Brandon Sanderson, Sherrilyn Kenyon, S.M. Stirling, Nancy Kress i George R. R. Martin.

Nie znajdziecie tu bezradnych ofiar, które jęczą ze strachu, gdy bohaterski mężczyzna walczy ze smokiem albo krzyżuje miecze z czarnym charakterem, a jeśli zamierzacie przywiązać którąś z tych kobiet do torów kolejowych, macie przed sobą ciężką walkę. Są tu władające mieczem wojowniczki, dzielne pilotki myśliwców i astronautki, śmiercionośne seryjne morderczynie, potężne superbohaterki, podstępne i uwodzicielskie femme fatale, czarodziejki, twarde Złe Dziewczyny, rozbójniczki i buntowniczki, kobiety walczące o przetrwanie w postapokaliptycznej przyszłości, kobiety detektywi i surowi sędziowie, dumne, władające państwami królowe, które — kierowane zazdrością i ambicją — wysyłają tysiące ludzi na straszliwą śmierć, śmiałe smocze jeźdźczynie i tak dalej.

Miłej lektury!

Też mi desperado

(SOME DESPERADO)

Pełne oszałamiająco szybkiej akcji opowiadanie zamieszczone poniżej pokazuje nam, że pogoń za zbiegiem może niekiedy okazać się równie niebezpieczna dla ścigających, jak i dla ściganego, jeżeli ten ostatni przekonuje się, że nie ma już dokąd uciekać… Joe Abercrombie jest jedną z najszybciej wznoszących się gwiazd dzisiejszego fantasy. Zarówno czytelnicy, jak i krytycy cenią go za rzeczowy, oszczędny styl. Zapewne najbardziej znanym z jego utworów jest trylogia Pierwsze prawo. Jej pierwszy tom, Samo ostrze, opublikowano w roku 2006. W następnych latach ukazały się: Zanim zawisną na szubienicy i Ostateczny argument królów. Napisał też samodzielne powieści: Zemsta najlepiej smakuje na zimno oraz Bohaterowie. Jego najnowsza książka to Czerwona kraina. Poza pisarstwem Joe Abercrombie zajmuje się również montażem filmowym. Mieszka i pracuje w Londynie.

[darmowy fragment książki "Niebezpieczne kobiety", strony 6-10]