Na skraju załamania

<p>Thrillery psychologiczne to mój ulubiony książkowy gatunek i realnie dostarcza mi on więcej emocji niż cokolwiek innego. Już byłam pod ogromnym wrażeniem „Za zamkniętymi drzwiami”, ale muszę powiedzieć, że po kolejnych książkach B.A. Paris, mam wrażenie, że ona potrafi tworzyć same sztosy. Można się zastanawiać, jak udaje jej się z takim realizmem opisywać szaleństwo, demencję, narcyzm czy inne fajne rzeczy? B.A. Paris potrafi sprawić, że już od pierwszych linijek poczujesz niepokój, napięcie, strach, poczucie opresji i zgrozy. Już od pierwszej sceny miałam dreszcze i zdałam sobie sprawę, że to uczucie będzie mi towarzyszyło przez resztę powieści.&nbsp;</p><p>Nijaka Cass Anderson wraca z imprezy w bardzo deszczowy wieczór. Łamiąc obietnicę daną mężowi o imieniu Matthew, jedzie Blackwater Lane, niebezpiecznym w tej pogodzie skrótem. Po drodze natrafia na samochód zaparkowany na poboczu. Myśląc o udzieleniu pomocy, zatrzymuje się, ale nie ma odwagi wysiąść. Nie otrzymując żadnego znaku od kierowcy, rusza w dalszą drogę. Następnego dnia Cass jest w szoku, gdy dowiaduje się, że kierowczyni tego pojazdu został zamordowana. W jej żyły wtłacza się męcząca dawka poczucia winy, a z jej życiem dzieje się niedobrze. Zaczyna być dręczona anonimowymi, cichymi telefonami.</p><p>B.A. Paris, również w przypadku tej powieści, trzymała mnie przyklejoną do stron. Środkowa część „Na skraju załamania” ma wolniejsze tempo, opisując po kolei luki w pamięci Cass, na przemian z małymi zwrotami akcji, które dla niektórych czytelników na dłuższą metę mogą być nieco nudne. Ze mną tak nie było, w zasadzie pozwalało mi to spekulować, ale każdy zwrot akcji przeżywałam jako mały wstrząs, ruch bliżej prawdy. Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu, a zakończenie idealnie zamyka drzwi, które zostawiliśmy otwarte.</p><p>Postacie w „Na skraju załamania” są dość fajnie skonstruowane, jednak sam Matthew jest na początku zdecydowanie zbyt idealny. Wykreowany został jako zbyt opiekuńczy dla swojej kobiety. Jego wyrozumiałość dla niezdarności Cass nie zna żadnych granic. Jeśli chodzi o nią samą, to Cass to dobroć wcielona. Dlatego czuje się tak winna, że nie przyszła Jane na pomoc kosztem własnego bezpieczeństwa. Po odkryciu mordercy kontynuuje to przejęcie odpowiedzialności słowami "Co by było, gdybym...", żalami z przeszłości, z którymi będzie żyła do końca. To co najbardziej podoba mi się w głównej bohaterce to jej ewolucja. Mimo udręki, strachu i skrajnego stresu, który doprowadza ją do punktu załamania, w końcu z odwagą stawia czoła prawdzie. Robi to, co jest konieczne dla niej i dla Jane.</p><p>„Na skraju załamania” eksploatuje te same wątki, co pierwszy thriller B.A. Paris:</p><p>- manipulacja kobietami, która tutaj doprowadza bohaterkę do ogromnego cierpienia psychicznego,</p><p>- znaczenie słowa mężczyzny wobec kobiety,&nbsp;</p><p>- demencja i waga dziedziczenia genów, ostatnie lata życia swojej matki spędziła na opiec nad nią, tak więc niedopatrzenia, które zdają się ostatnio przydarzać w jej życiu, bardzo ją niepokoją, zwłaszcza że tę ciężką przeszłość ukrywała przed mężem, boi się, że stanie się taka jak jej matka i będzie musiała od niego zależeć.</p><p>Podobnie jak w poprzedniej powieści, B.A. Paris potwierdza, że jest bardzo dobrą pisarką psycho-thrillerów. Psychologia bohatera jest tu spotęgowana, jego lęki, obawy i paranoja są nienagannie opisane. Czytelnik do pewnego momentu będzie rozumiał domysły stojące za historią, ale będzie rozumiał to, co chce B.A. Paris, a nie prawdę! W praktyce nic nie jest takie jak się wydaje i dopiero zakończenie ujawni prawdziwą naturę człowieka! Obowiązkowa powieść dla miłośników thrillerów psychologicznych</p>

<p>Nie jest łatwo wyróżnić się z tłumu, gdy próbuje się napisać thriller psychologiczny. Nie dość, że thrillerów jest jak piasku na plaży, to samych psychologicznych również wiele. Decydując się już na tworzenie w tym gatunku trzeba umieć odcisnąć na historii własne piętno, znajdując wystarczająco unikalny punkt widzenia. Myślę, że B.A. Paris udało się to zrobić. W „Na skraju załamania” odkryłem porywającą atmosferę niepokoju, zawsze blisko uczuć głównej bohaterki, dzięki narracji odbywającej się w pierwszej osobie.&nbsp;</p><p>Wyobraźcie sobie, że macie szczęśliwe życie, wymarzony dom, pracę, którą lubisz, przyjaciół, męża, rodzinę. Wtedy nagle zaczynają dopadać was lęki z przeszłości. Zaczynacie tracić siebie, zaczynacie nie pamiętać całych chwil i rozmów. Nie rozumiecie już, co jest prawdziwe, a co nie. Jesteście pewni, że nie powiedzieliście lub nie zrobiliście konkretnej rzeczy, a wszyscy wokół mówią, że jest inaczej. Wyobraźcie sobie, że ciągle tracicie kawałki swojego życia, a strach przed tym, że odziedziczyliście chorobę rodzica, rośnie w siłę. Nie wiecie co zrobić, komu powiedzieć, a tymczasem wasze życie się rozpada. Poza tym, pewnej nocy przypadkowo stajecie się świadkami czegoś złego, ponieważ znajdujecie się w niewłaściwym czasie, w niewłaściwym miejscu. W ciemnym lesie, w środku burzy, widzicie rozbity samochód i kobietę, która wydaje się potrzebować pomocy, ale jednocześnie o nią nie prosi. "Co mam zrobić? Czy mam się zatrzymać, wysiąść i jej pomóc? A jeśli to pułapka? Boicie się. Pozostaje tylko ucieczka i wezwanie policji, szkoda, że Cass o tym zapomina. Zapomina o tym z powodu coraz bardziej widocznych problemów z pamięcią. Poczucie winy rozdziera ją, nie może przestać myśleć o tej kobiecie, która jak podają wiadomości została brutalnie zamordowana.</p><p>Pożerałem każdą stronę „Na skraju załamania” i szybko nie wiedziałem komu zaufać. W zasadzie każdy mógł być sprawcą...ja miałem na oku kogoś innego co chwile. Cass stawała się dla mnie coraz większą zagadką, bo w pewnym momencie nie miałem pojęcia, co jest "prawdziwe", a co tylko sobie wyobrażała. Momentami realnie z nią cierpiałem i byłem ciekawa, w którym kierunku rozwinie się jej demencja. Nie chcę zdradzać wiele więcej o jej charakterze, ale mogę powiedzieć, że nic w książce nie jest tym, czym się wydaje.</p><p>B.A. Paris dość dobrze grała z nerwami czytelnika. Wyjaśnienie przyszło tak szybko, że nie bardzo miałem czas na tak szybkie przetworzenie szoku.... ale potem nagle wszystko nabrało sensu. Myślałem w zupełnie innym kierunku i oczywiście byłem tym bardziej zszokowany. „Na skraju załamania.” autorstwa B.A. Paris to znakomite połączenie kryminału i thrillera psychologicznego, który przez cały czas trzymał mnie w niepewności. Kiedy już myślałem, że wszystko jest jasne, działo się coś wybuchowego i obalało moją teorię. Nigdy nie spotkałem się z tak trafnym tytułem, ponieważ obejmuje on wszystko, co dotyczy tej historii. Pełna napięcia, niebezpieczeństwa i strachu, z przyjemnością polecam „Na skraju załamania”.</p>