Roland. Mroczna Wieża. Tom 1 (pocket)

Czekałem zdecydowanie zbyt długo z podjęciem decyzji o rozpoczęciu serii Mroczna Wieża. Trochę się jej bałem, bo wielu czytelników określało "Rolanda" jako książkę bardzo specyficzną, taką, która może część po prostu zniechęcić do dalszego czytania. Coś może w tym jest, bo przez pierwsze około 100 stron miałem wrażenie, że to nie dla mnie. Powiedziałbym, że wydawało mi się, że mam do czynienia z jakimiś majakami wypływającymi spod pióra osoby pijanej. Po pewnym czasie jednak wszystko zaczęło nabierać sensu. Teraz jednak mogę wyłącznie żałować, że Mrocznej Wieży nie poznałem mając mniej lat i zdecydowanie więcej czasu ;)

Stephen King nie przestaje mnie zaskakiwać. Nawet gdy chcę wypróbować innych autorów i inne style, mnie ciągle ciągnie z powrotem do jego pisarstwa i genialnej wyobraźni. Kingowi udaje się podbić każdy gatunek, do którego przyłoży rękę i tworzyć niepodrabiane historie. "Roland" to opowieść o samotności człowieka, który szuka zemsty na opustoszałych pustkowiach. Dziwny, ale ekscytujący świat, krajobrazy i niespodziewane spotkania przyciągną twoją ciekawość w bardzo wysoce pochłaniającym stopniu. King daje możliwość niezapomnianej podróży po różnych światach i doznaniach. Wciągnąłem się w historię Rolanda (zwłaszcza w retrospekcje z jego dzieciństwa) i w relację Rolanda z Jackiem. Coraz bardziej intrygowało mnie też subtelne budowanie świata, jakie King prezentuje w trakcie opowieści. To western, to fantasy, to współczesność, itd. Szczerze mówiąc, ta książka nie pasuje do żadnego pudełka. Jest wyjątkowa.

Długa podróż, którą niezłomny Rewolwerowiec musi odbyć w pogoni za Człowiekiem w Czerni, obfituje w przygody, grozę, a przede wszystkim refleksje, które nie są pozbawione wyrzutów sumienia i nostalgii dla Rolanda. Jednak być może największe z nich wszystkich to demony jego własnej przeszłości, miłe wspomnienia o miłości, przyjaciołach, ludziach, ziemi i być może o świecie, który, jak to się mówi, poszedł naprzód... a on jest ostatnim ze swojego gatunku. Może i jest pokiereszowany, ale wciąż dumnie stoi, jego duma jest nienaruszona, jego męstwo nieugięte... samotna postać przysięgła odnaleźć człowieka w czerni.

Przyszedł, zobaczył, zwyciężył! Tak w dużym skrócie można by opisać naszego bohatera. Rewolwerowiec aka Roland to twardy, niezłomny bohater.... prawdziwy badass. Pierwsza książka z serii - "Roland" - opowiada w dużej mierze o pościgu naszego bohatera za Człowiekiem w Czerni. Jest to wyraźnie część serii i chwilami sprawia wrażenie szczególnie rozbudowanego prologu, a nie samodzielnej powieści. Nie sądzę jednak, żeby to było czarną plamą - myślę, że każdy, kto zaczyna przygodę z serią, wie, czego może się spodziewać w tym względzie, a poza tym, jeśli ktoś dopiero zaczyna przygodę ze Stephenem Kingiem, prawdopodobnie sięgnie po dowolną liczbę horrorów (z których, jak sam zauważa w przedmowie, jest o wiele bardziej znany, nawet wśród swoich zagorzałych fanów).

Co więc odróżnia "Rolanda" od "standardowej" powieści Stephena Kinga, jeśli coś takiego w ogóle istnieje? Zachowuje sprytną, oszczędną kontrolę nad językiem i postaciami, a napięcie buduje za pomocą dobrze wyćwiczonych słów. Większość wskazałaby na różnicę gatunkową jako kluczową, ale ja bym z tym polemizował. Horror to przecież tylko fantasy, w którym mniejszy nacisk kładzie się na wyprawy, królestwa i elfy. Myślę, że to właśnie osadzenie serii w innym świecie niż nasz (choć nie do końca...) wyróżnia tę sagę, zarówno w świadomości autora, jak i czytelnika. W Tull czuć klimat starego zachodu, a między robotnikami i podróżnikami na pustyni panuje coś w rodzaju kodeksu honorowego. King wyciąga z historii zwyczaje i scenerie i łączy je w zwodniczy miraż dalekiej przyszłości. Nic w tym świecie, począwszy od moralności naszego bohatera, a skończywszy na przepowiedniach snutych przez pożądliwego demona, nie jest pewne. Wszystko jest jak przesypujący się piasek, a ja chcę więcej. Muszę przyznać, że bardzo się cieszę, że mogę rozpocząć tę serię po jej zakończeniu, w przeciwieństwie do niektórych innych fanów, którzy musieli czekać na rozwiązanie dziesiątki lat.

"Ciekawiło go, kiedy po raz pierwszy upadnie. Nie chciał upaść, mimo że nikt na niego nie patrzył. To była kwestia dumy. Rewolwerowiec widział dobrze, co to takiego duma - ta niewidzialna kość, która usztywnia kark".