Moja wielka miłość

Izabela Czajka-Stachowicz po raz kolejny sięga pamięcią do lat międzywojennych, tym razem by
opisać swój najtrwalszy związek z mężczyzną – filozofem i lekkoduchem Franciszkiem „Franzem” Fiszerem. Jest rok 1930. Młodziutka Bella wraz z mężem, architektem Jerzym Gelbardem, wraca do Warszawy
po kilkuletnim pobycie w Paryżu.
Częsta nieobecność Jerzyka sprawia, że dziewczyna spędza czas w towarzystwie bywalców kultowej kawiarni Ziemiańska. Kiedy spotyka tam Fiszera, myśliciel ma już siedemdziesiąt lat. Szybko nawiązuje się między nimi nić sympatii i „Franuś” zaczyna regularnie bywać w domu Gelbardów.
W czułych i barwnych anegdotach Czajki Fiszer daje się poznać jako wielki oryginał: dziedzic
fortuny, który przejadł cały majątek, filozof, który nie napisał ani jednej książki, wierny przyjaciel
poetów, który Lesmana uczynił Leśmianem.
Pamięć o Fiszerze, lwie salonowym, przetrwała we wspomnieniach niemal wszystkich ważnych
przedstawicieli bohemy artystycznej dwudziestolecia międzywojennego, ale to z opowieści
Czajki wyłania się najpełniejszy i najbardziej fascynujący obraz genialnego Franza.