Michalina wisłocka sztuka kochania gorszycielki

Chcesz poznać pierwszą damę polskiej seksuologii? Osobę niezwykłą, która potrafiła skutecznie przełamywać tabu i przeciwstawiać się skostniałym konwenansom? Jeśli jeszcze nie słyszeliście o fascynującej Michalinie Wisłockiej za sprawą filmu, nakręconego na podstawie tej właśnie biografii, to czas sięgnąć po książkę autorstwa Wioletty Oziminkowski. Nic dziwnego, że ta pasjonująca biografia doczekała się ekranizacji, skoro jest to świetny materiał na film. Wisłocka była kobietą totalną i wprost modelową bohaterką książkową i filmową - skandalistka, gorszycielka, nonkonformistka i niekwestionowany ekspert w dziedzinie miłości. Sama szukała jej usilnie przez całe swoje życie, które, nawiasem mówiąc, było dalekie od ideału.

Życie Michaliny Wisłockiej nie rozpieszczało jej, a liczne choroby oraz życie w nędzy wyczerpywały ją psychicznie i fizycznie. Do tego trzeba dodać burzliwy związek ze Stachem, a potem trójkąt miłosny z najlepszą przyjaciółką. To wszystko Wisłocka przypłaciła ciężką chorobą serca.

Jednak to właśnie skomplikowane związki i eksperymenty w sypialni stanowiły całe jej życie i sens istnienia, co zresztą świetnie podsumowuje zakończenie biografii i zarazem motto Wisłockiej: "Żyję tylko wtedy, gdy kocham, reszta to tylko kalendarz". Choć ta pierwsza polska seksuolożka miała problemy ze swoim życiem prywatnym, to jednak była znakomita i w pełni profesjonalna w swojej pracy zawodowej. Między innymi potrafiła otwarcie mówić na tematy bardzo intymne, co w tamtych czasach było wręcz nie do pomyślenia. To, co dziś nikogo już w zasadzie nie dziwi, kilkadziesiąt lat temu w socjalistycznej Polsce było prawdziwą rewolucją.

Książka łączy w sobie wartość faktograficzną z barwnymi wspomnieniami osób, które osobiście znały Michalinę Wisłocką. Całość dodatkowo jest okraszona pełnymi pasji fragmentami z jej pamiętnika i sugestywnymi opisami jej życia seksualnego. Nawet jeśli niektóre fragmenty noszą w sobie znamiona nieco zbyt wybujałej fantazji Wisłockiej, to jednak nie przeszkadza to w odbiorze tekstu, który czyta się jednym tchem niczym powieść kryminalną.

Reasumując, "Michalina Wisłocka. Sztuka kochania gorszycielki" to biografia niesamowicie barwna i doskonale napisana językiem wartkim, spójnym i treściwym. Uroku dodaje jej na pewno swoista mozaika narracyjna, w której osobiste wspomnienia Wisłockiej mieszają się z jej najskrytszymi fantazjami, a te z kolei urozmaicone zostały komentarzami innych osób z otoczenia głównej bohaterki. Jest to interesująca i autentyczna opowieść o życiu, które samo w sobie było rewolucją seksualną bez żadnego tabu. To być może jedno z ciekawszych oblicz
jednej z ikon PRL-u.