Czas pogardy. Wiedźmin. Tom 4

Historia rozpoczyna się w miejscu, w którym zakończyła się “Krew Elfów”, śledząc podróż Yennefer i Ciri do Gors Velen, gdzie czarodziejka ma nadzieję kontynuować naukę swojej młodej uczennicy, zapisując ją do szkoły magii. Niezadowolona z tych planów, Ciri obmyśla plan ucieczki i poszukiwania Geralta, o którym powiedziano jej, że znajduje się niedaleko miasta.<br> <br> Tymczasem w cieniu rozgrywają się kolejne polityczne intrygi i zakulisowe negocjacje. Rozwija się walka o władzę, a gracze muszą wybrać strony. Jak ma sobie z tym poradzić zaprzysiężony na neutralność Wiedźmin? Zwłaszcza, jeśli ten wiedźmin, człowiek zagorzały i z zasadami, natknie się na zamach stanu, mogący doprowadzić do krwawej wojny, która rozerwie kraj na strzępy? Gerald staje w tej powieści przed jednym ze swoich najcięższych wyzwań, wystawiając na próbę cały swój spryt i umiejętności walki.<br> <br> Ale oczywiście, te książki nie są tylko o Geralcie, chociaż jest on często używany jako twarz serii Wiedźmin. Łatwo czasem zapomnieć, że inni bohaterowie są tak samo zaangażowani jak on, a raz na jakiś czas, jak w przypadku tej powieści, potrafią nawet odegrać większą rolę. W moich oczach “Czas pogardy” to miejsce, w którym Ciri naprawdę dostaje swoją szansę na zabłyśnięcie. Może być przeznaczona do wielkich i strasznych rzeczy, ale czytelnikom przypomina się, że pomimo wszystkich wielkich przepowiedni na jej temat, mała Ciri jest wciąż dzieckiem. Wciąż walcząc o kontrolę nad magią w jej krwi, dowiaduje się, że ma większy potencjał. To dużo, jak na młodą dziewczynę, nie wspominając o wszystkich ludziach, którzy chcą ją zabić lub wykorzystać w swoich politycznych machinacjach. Rozwój jej postaci w tej powieści pokazuje, że jest to młoda osoba o silnej woli i duchu, mimo że jest obarczona światem pełnym kłopotów, a w obliczu niebezpieczeństwa nadal potrafi wykazać się dużą dozą dobrego humoru. Z tego powodu była moją ulubioną postacią w tej książce.<br> <br> Na uwagę zasługuje również to, jak bardzo historia dojrzała w trakcie tej powieści, podnosząc stawkę w tym świecie zmiennych sojuszy i zakulisowych układów. Fabuła ożyła, stając się bardziej pokrętną i złożoną w wyniku wzniosłych ambicji i żądnych władzy manewrów magów, rebeliantów i królów. W tej książce widać też większą rolę Scoia'tael, grupy partyzantów składającej się głównie z elfów, krasnoludów i innych nieludzi. <br> <br> Pisarstwo Andrzeja Sapkowskiego, jak zawsze, jest imponujące. "Czas pogardy" to wiele rzeczy. To niepokojąca i głęboko polityczna powieść o tym, jak naprawdę może wyglądać życie w tradycyjnym świecie fantasy. To dekonstrukcja tradycyjnych tropów fantasy i druzgocąca krytyka rasizmu, seksizmu i nacjonalizmu, które wyrządziły tyle szkód naszemu światu, a które są swobodnie powielane w dużej części tradycyjnej fantasy. Jednak mimo że książka jest piekielnie ostra, jest też zabawna, urocza i intymna. Jest zabawna w stosunku do materiału źródłowego, a nie lekceważąca. To tylko sprawia, że jej pesymizm jest jeszcze bardziej uderzający.<br> <br> Podobnie jak poprzednia książka, "Czas pogardy" to po prostu kolejny epizod w znacznie większej historii, bez żadnego prawdziwego zamknięcia. Ale tym razem lepiej widać, co się dzieje. Wszystko w tej książce jest intrygujące: czy to skomplikowane postacie, czy zwodniczo złożona fabuła, czy dobrze wykreowany świat. Nie ma prawd absolutnych, a pod koniec książki - mogę szczerze powiedzieć, że jestem pięknie zdezorientowany i podekscytowany na kolejną powieść. Zakończenie jest trochę dziwne i niespodziewane, ale muszę przeczytać kolejną książkę, aby właściwie ocenić.<br> Podsumowując: te książki są świetne, zawierają mnóstwo spektakularnych scen akcji wraz z magią i bohaterami władającymi mieczem. Wiedźmin Geralt jest w szczególnie dobrej formie, nasz ulubiony białowłosy bohater demonstruje, jak dobry jest w tym, co robi - zabijając wiele złych ludzi i potworów. Serdecznie polecam!

Narracja książki rozpoczyna się w czasie, który wydaje się rzeczywiście czasem pogardy. Królowie nie rozmawiają z magami tak jak wcześniej, armia nilfgaardzka wciąż planuje wojnę, a Scoia'tael (Wiewiórki) atakują ludzi w lasach i wioskach. Wiele ze stron nadal szuka nieuchwytnego dziecka-niespodzianki, Cirilli.<br> <br> Po ciekawym i dość tragicznym rozdziale z punktu widzenia posłańca króla zwanego Aplegattem, gdzie wyrażone są niepokojące i niełatwe czasy, w jakich obecnie znajduje się świat, zostajemy wprowadzeni z powrotem do Geralta, Ciri i Yennefer. Geralt wykonuje typową wiedźmińską pracę i próbuje dowiedzieć się czegoś więcej o tajemniczym magu Rience. Nie znamy motywów maga ani tego, kim może być jego pracodawca, ale wiadomo, że chce zdobyć Ciri. Yennefer i Ciri podróżują do Thanedd, gdzie wkrótce ma się odbyć konklawe magów i czarodziejek, aby omówić czasy pogardy i to, jak wpływa ona na władających magią. Podczas tego spotkania okazuje się, że Ciri może zostać pozostawiona z czarodziejkami, aby uczyć się w żeńskiej szkole magii w Aretuzie.<br> <br> Jest to trudna książka do zrecenzowania, nie dlatego, że jest zła, ale dlatego, że książka wydaje się być podzielona na dwa różne style opowiadania historii. Jeden z tych dwóch stylów generalnie zawiera ulubieńców fanów, takich jak Jaskier (choć nie tak dużo, jak bym chciał), Geralt, Ciri, Triss i Yennefer, i zawiera niektóre z najlepszych i dobrze zaprojektowanych scen, które zostały stworzone w serii do tej pory. <br> <br> Wojna wisi w powietrzu, a poprzez nieznane punkty widzenia lub nieco nudne rozdziały, w których jeden członek zespołu rozmawia z drugim, jesteśmy informowani o złożonych wydarzeniach politycznych, które mają miejsce we wszystkich państwach tego świata. Często obejmują one wiele skomplikowanych i nieznanych nam nazwisk ludzi, miejsc, sojuszy itp. Trudno było śledzić, kto kogo popiera. Nie było również oczywiste, że niektóre punkty widzenia były z perspektywy Nilfgaardczyków, dopóki nie byłem w połowie tego segmentu i musiałem ponownie ocenić to, co właśnie przeczytałem. Jest też sporo imion magów do zapamiętania.<br> <br> Z tych scen, które nie są wysypem informacji, szacuję, że siedemdziesiąt pięć procent podąża za Wiedźminem i Ciri, choć niekoniecznie po tej samej linii fabularnej, a reszta śledzi działania Yennefer, Jaskra i innych. Geralt i Ciri to moje ulubione postacie, więc dla mnie było to w porządku. Ostrzegam, że oprócz typowej przemocy w fantasy przedstawionej zgodnie z tym, co zostało ukazane wcześniej, pod koniec “Czasu Pogardy” znajduje się potencjalna/domniemana scena gwałtu. Chociaż nie jest ona graficzna, nie jest dla każdego, więc pomyślałem, że was uświadomię. <br> <br> Ciri nadal ma swoje wizje i koszmary, Geralt zabija kilka potworów, Yennefer wciąż jest piękna, urocza, potężna i manipulująca, Jaskier nadal jest światowej sławy poetą. Zostajemy również wprowadzeni do kilku bardzo interesujących nowych postaci, w tym Vilgefortza i władcy Nilfgaardu. W przeciwieństwie do niektórych fantasy, odkryłem, że te książki nie mają naprawdę tragicznych zakończeń. Wierzę, że należy je czytać jako jedną wielką powieść w ten sam sposób, w jaki Stephen King myślał o swoich książkach o “Mrocznej Wieży”. To powiedziawszy, zakończenie ładnie ustawia rzeczy do “Chrztu Ognia” i wygląda na to, że może wprowadzić nową dynamikę dla jednego z głównych bohaterów.<br> <br> Jak na razie nie jest to moja ulubiona seria fantasy wszech czasów, ale coś mi się w niej podoba. Uwielbiam bohaterów, a opowieści są całkowicie wciągające. Każda z czterech pozycji, które do tej pory przeczytałem, zajęła mi tylko dwa dni. Jeśli nie byliście pewni, czy zanurzyć się w świecie “Wiedźmina”, to osobiście polecam wam ten skok.