I nie mów do mnie Dżordżyk

I nie mów do mnie Dżordżyk to napisana świetną nowoczesną polszczyzną, niebanalnie skomponowana, a do tego skrząca się inteligencją opowieść o uczuciu, które rodzi się ze zderzenia rzeczywistości i literatury, kiedy życie płynnie przechodzi w tekst, w fikcję, a fikcja niepostrzeżenie obleka się w ciało. To także portret mieszkańców rozpędzonej, poddanej dyktatowi zysku i sukcesu współczesności, w której – jak się szczęśliwie okazuje – bliskość wciąż jest możliwa.

Tadeusz Dąbrowski

Nagroda w Konkursie Literackim Miasta Gdańska im. Bolesława Faca za 2013 rok

Skąd się wziął Dżordżyk?

Ze słuchania. Czasami wystarczyły dwa, trzy zdania, zapiski rozmów, porozrzucane fragmenty opowieści kobiet i mężczyzn, wspomnienia, relacje – na tyle fascynujące, że prosiło się je zanotować. Zapis stał się źródłem porównań, inspiracji, radosnej analogii z własnymi reminiscencjami. Bo po cóż piszemy? Czy nie po to właśnie, żeby z zachwytem, czasami z przerażeniem porównać i skonstatować, że nie tylko ja, nie tylko mnie, nie tylko ze mną dzieje się to, co nieprzewidywalne, nieoczekiwane, niezamierzone.

Opowieść przybrała takie rozmiary, że korzystając z wyobraźni autorki, zaczęła żyć własną fabułą. Pisała się sama, czerpiąc inspirację z fantazji, wspomnień i bieżących wydarzeń. Stworzyłam w niej idealnego kochanka na najcudowniejsze lata życia kobiety. Może Czytelnik odnajdzie w nim siebie…