Dzieci Húrina

Pieczołowicie odrestaurowana z rękopisów Tolkiena i przedstawiona po raz pierwszy jako w pełni samodzielna epicka opowieść Dzieci Hurina, która połączy fanów Hobbita i Władcy Pierścieni z elfami i ludźmi, smokami i krasnoludami, orłami i orkami, bogatym krajobrazem i postaciami charakterystycznymi dla Tolkiena.
Istnieją opowieści o Śródziemiu z czasów na długo przed Władcą Pierścieni, a historia opowiedziana w tej książce rozgrywa się w wielkim kraju, który leżał za Szarymi Przystaniami na Zachodzie: na ziemiach, po których niegdyś stąpał Treebeard, ale które zostały zatopione w wielkim kataklizmie, który zakończył Pierwszą Erę Świata.
W tamtych odległych czasach Morgoth, pierwszy Mroczny Władca, mieszkał w ogromnej twierdzy Angband, Piekle Żelaza, na północy. Tragedia Turina i jego siostry Nienor rozegrała się w cieniu strachu przed Angbandem i wojny toczonej przez Morgotha przeciwko ziemiom i tajemnym miastom elfów.
Ich krótkie i namiętne życie zdominowała żywiołowa nienawiść, jaką Morgoth żywił do nich jako do dzieci Hurina, człowieka, który ośmielił się sprzeciwić i wzgardzić nim w twarz. Przeciwko nim wysłał swego najpotężniejszego sługę, Glaurunga, potężnego ducha w postaci ogromnego, bezskrzydłego smoka ognia. W tę opowieść o brutalnych podbojach i ucieczkach, o leśnych kryjówkach i pościgach, o oporze i słabnącej nadziei, wkraczają Mroczny Władca i Smok w niezwykle plastycznej formie. Sardoniczny i szyderczy Glaurung manipulował losem Turina i Nienoru za pomocą diabolicznych kłamstw i podstępu, a klątwa Morgotha została wypełniona.

Najwcześniejsze wersje tej historii autorstwa J.R.R. Tolkiena pochodzą z końca I wojny światowej i lat po niej następujących, ale długo potem, po ukończeniu Władcy Pierścieni, napisał ją na nowo i znacznie rozbudował pod względem złożoności motywów i charakterów: stała się ona dominującą opowieścią w jego późniejszych pracach nad Śródziemiem. Nie potrafił jednak doprowadzić jej do ostatecznej i skończonej formy. W tej książce Christopher Tolkien, po długim studiowaniu rękopisów, stworzył spójną narrację, bez żadnych inwencji redakcyjnych.