Duch zagłady

Kiedyś czytałam wiele książek Mastertona, ale od kilku lat raczej wypadł z listy życzeń. O "Duchu zagłady" usłyszałam od koleżanki, która siedzi w gatunku po uszy i zorientowawszy się, że jest to trzecia część jego cyklu "Manitou", pomyślałam, że warto spróbować.

"Duch zagłady" to trzecie spotkanie Harry'ego Erskine'a z Misquamacusem i zdecydowanie najbardziej epickie ze wszystkich. Plan indiańskiego szamana obejmuje pakty z czarownikiem voodoo oraz przywołanie boga, który przemierza Amerykę, otwierając portale do świata duchów, które niszczą całe miasta. 508 stron, to być może trochę zbytnio wydłużona ilość, ale nie można odebrać autorowi, że tworzy historię godną dużego przeboju kinowego. Wydaje się, że Masterton zapomniał o kilku faktach od czasu wydania pierwszej książki o Manitou. Harry mówi o swoim biurze, ale początkowo pracował w swoim mieszkaniu, co też czyni w tej książce. Harry pamięta Śpiewającą Skałę jako sprzedawcę ubezpieczeń, ale w pierwszej książce pisał, że wygląda, jakby mógł nim być, natomiast w późniejszej stwierdza, że prowadzi firmę inwestycyjną. Można to wybaczyć, ale w tej książce wspomniana jest postać Macarthura i pojawia się postać Amelii - oboje zginęli w oryginale. Cóż, w filmie nie zginęli i być może zostali później wskrzeszeni, ale w książce należało o tym wspomnieć. Poza tym nie mam żadnych zastrzeżeń. Jest to zdecydowanie jedna z najlepszych książek tego autora, jakie czytałam, a niektóre momenty są naprawdę chore i rozdzierające wnętrzności, więc nie jest to książka dla wrażliwców.

Choć nie jest to być może książka z gatunku najambitniejszych, to świetnie sprawdza się jako lekka rozrywka po ciężkim dniu. "Duch zagłady" dostaje ode mnie 4.5 gwiazdki.

Graham Masterton jest jednym z tych autorów, którzy podejmują się mieszania horroru z humorem, tworząc makabryczną komedię. W "Duchu zagłady" duch indiańskiego szamana, Misquamacus, po raz kolejny wyrusza w podróż, której przyświeca cel pomsty za krzywdy jakie biali ludzie wyrządzili jego ludowi. Tym razem jednak przerażający upiór współpracuje nie tylko z przypominającym Lovecrafta bogiem podziemnego świata, ale także z duchem kapłana voodoo, który chce odpłacić białym za zniewolenie jego plemienia. Ameryka pogrąża się w chaosie. Harry Erskine, który ma już spore doświadczenie w walce z Misquamacusem, po tym jak doświadcza dość niecodziennego zjawiska w gabinecie na Central Park West, zostaje wciągnięty w kolejną bitwę.

"Dwie rzeczy skłaniały duchy od powrotu do świata, który powinny były na zawsze pozostawić za sobą: zazdrość i chęć zemsty. Ludzie, którzy umierali w poczuciu zadowolenia z przeżytych lat, wśród grona oddanych przyjaciół, bez oporu odwracali się plecami do świata, który opuszczali, i z nadzieją wkraczali w przyszłe życie".

Bardzo autentyczne ludzkie akcenty postaci sprawiają, że czujemy się w niej prawdziwie (np. bekający pan Kleiner w windzie; siwowłosa pani z przypadkowymi drgawkami itp.), które zakotwiczają tę książkę w "prawdziwym świecie", pomimo absurdalności wydarzeń. Absurdalność wyrywających się jelit i wyłupiastych gałek ocznych zaspokajają młodzieńcze gusta dotyczące krwi i wnętrzności. Trzecia książka z serii Manitou jest o inna niż dwie pierwsze. W "Duchu zagłady" znajdziemy znacznie więcej opowieści o różnych duchach, demonach itp. w kulturze rdzennych Amerykanów. . W porównaniu z poprzednimi częściami książki znacznie wzrósł współczynnik gore. Jeśli lubicie książki, które potrafią szokować, obrzydzać, wzruszać do łez, czuć w nich jednocześnie egzotykę i prozaiczność, wydają się tak prawdziwe, jak dzisiejsze nagłówki gazet, a przy tym są zabawne, interesujące i nie do odrzucenia, przeczytajcie tę książkę