Dogmat i tiara. Esej o upadku rzymskiego katolicyzmu

Książka "Dogmat i tiara" koncentruje się na roli Kościoła jako obrońcy Bożej prawdy, która przez wieki była pilnie zachowywana, przekazywana i chroniona. Kościół, pełniąc funkcję strażnika wiary, nie tylko upowszechniał dogmaty, ale także zwalczał błędy im przeciwne, skonfrontowane z rzeczywistością, w której osoby szerzące fałszywe nauki były jednoznacznie napiętnowane. Moc instytucjonalna, która pierwotnie była zakorzeniona w urzędzie papieskim, z czasem zaczęła ulegać transformacjom, szczególnie podczas soboru, co wpłynęło na jej skuteczność w zwalczaniu herezji.

"Dogmat i tiara" ukazuje niezamierzony efekt osłabienia tej władzy — przejście od dogmatu do opinii, co znacząco wpłynęło na autorytet Kościoła i papieża. Współczesność, z jej ideałami globalnej przyszłości i doczesnych wartości, zdaje się odsuwać na bok ponadczasowe prawdy wiary. Autor stawia tezę, że nie można głosić prawdy bez jednoczesnego wskazania na błędy i potępienia ich, co jest kluczowe dla zachowania integralności aktu wiary.

Obecna sytuacja, w której osoby jawnie głoszące heretyckie poglądy mogą nie tylko bez przeszkód funkcjonować, ale i odnosić sukcesy w strukturach kościelnych, stanowi centralny punkt refleksji tej książki. Kiedy biskupi są gotowi błogosławić czyny sprzeczne z nauką Kościoła, a niektóre zakonnice bronią kwestii takich jak aborcja, autor stawia pytanie o granice kompromisów i rolę relatywizacji w niszczeniu dogmatu. Książka apeluje o konieczność jednoznacznego i odważnego mówienia prawdy, wskazując ryzyko, jakie niesie za sobą pomijanie tej potrzeby.