Cień mojego dziecka

"Kobietę, która pochowała męża, nazywa się wdową, mężczyznę, który stracił żonę - wdowcem. Dziecko bez rodziców jest sierotą. A jak nazwać ojca i matkę, którym zmarło dziecko?" Po śmierci córeczki Isy P.F. Thomése znalazł się w przepełnionych ciszą pokojach, pośród niedoświadczonych słów, które dopiero musiał się nauczyć pisać. Cień mojego dziecka jest przejmującą relacją z tego poszukiwania słów. Całe życie zostaje wywrócone do góry nogami, każde znaczenie musi na nowo zostać znalezione. "Jeśli ona gdzieś jeszcze jest, to w języku". Cień mojego dziecka to hołd złożony zmarłej córce, deklaracja miłości, piękna elegia i jednocześnie studium żałoby. To próba znalezienia odpowiedzi na pytanie, jak wrócić do życia, gdy wydaje się nam, że cudza śmierć nam je odebrała. "`Wyjaśniono nam, jak prosto to wszystko przebiega`. Jeśli ta opowieść składa się ze zdań trudnych, bolesnych i niemożliwych do przyjęcia, to zdanie jest najtrudniejszym, najboleśniejszym i najniemożliwszym do przyjęcia z nich wszystkich. Bo język nie jest w stanie podążyć za doświadczeniem, które przebiega `tak prosto`: dzieci po prostu czasem umierają. Dlaczego język nie próbuje umrzeć razem z nimi? Gdy wraz z dzieckiem umiera wszystko dookoła, język nadal próbuje wyjaśniać, `jak prosto to wszystko przebiega`. Dzieci po prostu czasem umierają. Język po prostu próbuje to opowiedzieć. Literatura nie byłaby literaturą bez takich książek". Justyna Bargielska "Określenia `przejmujący` i `rozdzierający serce` są niewystarczające. Cień mojego dziecka wznosi się ponad to, co przejmujące i co rozdziera serce, nadaje kształt czemuś, co jest nie do zniesienia, czego nie można odwrócić". Joost Zwagerman "Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek jakikolwiek inny tekst bardziej mnie wzruszył". L.H. Wiener "Wspaniałe, przejmujące fragmenty o stracie." Tonnus Oosterhoff